Tot zweet-stimulerende ontdekkingen kwam ik tijdens de eerste dagen op El Roi. Op de school werd helemaal niet tot in de middag les gegeven, ondanks de lunch die dagelijks voor alle kinderen werd neergezet. En van 's morgens vroeg tot 's middags laat zag ik nooit ook maar iets voorbij komen dat ‘porage' zou kunnen heten. Het bevreemde en verwarde me, ik wist er zo snel geen raad mee. Hoe kon het dat dit niet overeen kwam met het verhaal dat Doingoood deed over de besteding en gevolgen van een donatie van € 15,- per kind per maand? Ik had een verhaal verkocht waarin er voor dat bedrag porage en lunch werd betaald en dat het gevolg daarvan twee keer zoveel les was, want het zou ze genoeg energie geven om dan ook 's middags les te krijgen. Ik vroeg mezelf de enge vraag welk deel van de € 6.120,- er geweest zou zijn als ik aan de deuren slechts de lunch had genoemd.

En ontstond wat onrust in mijn hoofd. Mijn kennis van de Keniaanse cultuur was echter nog niet in een zodanige staat dat ik er de afwezigheid van porage en middaglessen mee kon verklaren en er vervolgens iets mee zou kunnen. Daarnaast werd mijn hoofd in hoog tempo opgevuld door vermoeidheid en gedachten over lesvormen, de drie nog volgende maanden en overbrugging van de taal- en cultuurbarrière. De onrust werd uitgesteld.
Het enige aspect van mijn verhaal dat wel aanwezig was, de lunch, was eigenlijk op zich ook al interresant. De kokkinnen van El Roi variëren wat betreft de lunch met vier verschillende maaltijden. Mahambri met linzen is er één van. Het driehoekige, gefrituurde brood, met de smaak van krentloze oliebollen, gecombineerd met de vrij doordringende smaak van de kleine bonen vormen niet mijn favoriete gerecht. Ik vind het dan ook niet erg dat dit de minst vaak geserveerde maaltijd is. Het gerecht dat vooral de eerste maand veelvuldig op mijn bord verscheen, is Ugali met witte kool. In een pan, met een doorsnede van een meter en een hoogte van een halve meter, wordt, voor de bereiding van Ugali, eerst water gekookt. Er wordt geroerd, maïsmeel toegevoegd, geroerd. Water veranderd in pap, pap veranderd in brij, brij veranderd in een klont. Op een gegeven moment wordt de één meter lange houten lepel opzij gelegd en krijgt de klont de tijd om nog iets verder op te drogen. De stevige structuur van de iets wat smaakloze Ugali samen met de slappe, sappige, goed gezoute kool lust ik graag. Van de donatie wordt hier ook Kidereh gemaakt. De brij van bruine bonen en maïs met wat zout is het meest ‘basic' gerecht wat hier voor de kinderen bereid wordt. Ten slotte, en deze was vooral deze maand in trek, maken Mama Ushindi en Faith, de twee kokkinnen, rijst met bruine bonen. Zowel de rijst als de Kidereh brengt niet bepaald een smaaksensatie, maar het is in ieder geval voedzaam.

Oorspronkelijk aten alle vijfenzestig kinderen in het middelste en grootste lokaal van het schooltje, maar sinds een maand eet ´mijn´ klas in ´mijn´ lokaal. In het lokaaltje van de playgroup en KG 1 kinderen, die wel voor de lunch naar het midden van de school verhuizen, worden op een tafel alle borden klaar gezet. Gillende en schreeuwende stemmetjes zingen 'Lord we thank you for this day' en dreunen 'Oh God, bless this food before we take it, in Jezus name we pray' op terwijl de kleurige plastic bordjes worden gevuld met een lepel en wat er zich die dag dan ook in de pannen bevind. In de gang liggen twee rieten matten waarop de aller kleinsten zitten te wachten op de kleinste porties. Na met drie bordjes in mijn hand de eerste stap in het lokaaltje gezet te hebben, komt er van verschillende kanten 'tietsjah, mie mie' op me afgevlogen. Gefixeerde blikken, opgehouden handen. Na het eten wast Mama Ushindi alles af. Met een handvol witte, plastic vezels van een grote rijstzak en wat ‘Omo Soap' schrobt ze alles schoon in de ene bak, een spoelbak volgt, nog een spoelbak volgt en tenslotte gaan het nat de grote GAMMA-achtige tas in.

Twee weken geleden, op een vrijdag, om kwart over tien werden er plotseling een kleine zeventig plastic bekers klaargezet in het lokaaltje van Playgroup en KG 1. Lunch vindt normaal pas in de tweede pauze (om half één) plaats, dus ik was nieuwsgierig naar wat er te gebeuren stond. 'Porage is ready', zei Lilian op een gegeven moment. En inderdaad, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, kregen alle kinderen een beker van de lichtelijk gezoete, maar nogsteeds behoorlijk smaakloze maïsmeelpap. Alhoewel ik vrij direct betrokken ben bij de organisatie op het schooltje, kwam dit volledig uit de lucht vallen. Maar aan de andere kant verbaasde het me ook niet meer. Daar waar in Nederland vrijwel alle betrokkenen bekend zijn met het probleem, het plan en de oplossing, gaat hier vaak het plan voor vrijwel alle betrokkenen verloren. Dingen gebeuren hier gewoon. Oplossingen zijn er plotseling. En je laat het gewoon gebeuren.

Er wordt nu ook gewoon 's middags les gegeven. Dat gebeurt gewoon. Het klinkt vaag, maar zo vaag is het ook. Zeker voor onze begrippen.

Ik voel me opgelucht dat er eindelijk is bereikt wat in mijn verhaal aan de deur verteld werd. Het voelt afgevinkt.

Halfafgemaakte leesvaardigheidsposters liggen voor me klaar, samen met nog ongekafte Kiswahili tekstboeken. Duty calls!