'I'm going to buy potato's', zei Steevo. Ik mocht mee. Het was 18:00 uur, blijkbaar waren er te weinig aardappelen voor de maaltijd die Faith, Christines één na oudste dochter, aan het bereiden was. Na al een aantal kleine kraampjes met groenten, fruit en aardappelen gepasseerd te hebben, stopten we bij een klein eetcafé. Om bij een drietal tafeltjes te komen, waar Steevo waarschijnlijk vaker zat, moesten we eerst door de keuken heen. Een islamitische jongeman stond met een strakke blik het aangebrande voedsel van de braadplaat af te schrapen. Zijn aan de straat grenzende vitrines waren rijkelijk gevuld met gebakken en gebraden etenswaren; puntvormige oliebollen zonder krenten (mahamri), stevige, van de olie glimmende, Keniaanse pannekoeken (chapati), kleine loempiatjes (samoses) en bruin gefrituurde aardappelen. Steev bestelde voor € 0,10 vier van de krokant uitziende, bruine aardappels. 'I love potato's' zei hij. Toen hij klaar was liepen we weer terug naar huis.

De afgelopen twee weken zijn we op El Roi bijgestaan in onze activiteiten door een zeer toegewijde groep jongeren. The christelijke organisatie YWAM (Youth With A Mission) heeft zijn eigen op college lijkende onderwijsinstellingen over de hele wereld, het heet Disipleship Training School (DTS). Alle leden van het team dat op El Roi actief is, zijn op precies de helft van hun opleiding op een Art DTS in Duitsland aangekomen en zijn daarom nu op missie. Jezus stippelt hun reis uit, al vanaf hun aankomst op het vliegveld in Ethiopië. Tijdens het bidden verteld God soms aan één van de teamleden wat, waar of hoe ze iets moeten doen. Maar iemand zal Zijn woorden waarschijnlijk verkeerd geïnterpreteerd hebben. Want, na een mislukte zoektocht naar een hotel, waren ze gedwongen hun eerste Ethiopische nacht in een bordeel door te brengen.

Voor de vierdaagse autorit die de 2 jongens en 8 meisjes naar Mombasa maakten lijkt Jezus gebruik te hebben gemaakt van wat meer begrijpelijke taal, hij verliep 'bumpy', maar soepel. Omdat een aantal van de kinderen van Christine een opleiding op een DTS hebben gevolgd, bevind zij zich in een verzameling van contactadressen in landen over de hele wereld. Al in Ethiopië hadden ze contact met haar gelegd. Vervolgens had zij hier in de buurt een verblijfplek voor hen geregeld. Sindsdien heeft de ene helft de ene dag, de andere helft de andere dag, verdeeld over de klassen, geholpen met het geven van de lessen.

'Jelmer, how do you manage to do this every day?', vroeg Kelshy. Alsof haar virtuele vingerknip mij wakker schudde en me door haar perspectief naar mezelf liet kijken. Ik zag de lange kerel die zo geduldig mogelijk zijn best aan het doen was de taalbarrière tussen hem en de kinderen af te breken en tegelijkertijd zo veel mogelijk probeerde te leren aan iedereen in het lokaaltje. Het maakte me een beetje trots, het gevoel werd mijn Medicin of Hope. Het heeft me sindsdien weerhouden van wanhoop op momenten dat ik wordt verbaasd door de onschuldige onkunde van de kinderen.

Christine nodigde ze afgelopen week 's avonds uit. Er werd pilou gegeten, waarvan er, zoals gewoonlijk wanneer er gasten zijn, veel overbleef. Nadat het Amerikaanse gedeelte van het team 'the food' weer 'amazing' had verklaard in hun beleefdheid, bleef de hele groep nog even uitbuiken. Ik raakte met drie dames, Erica, Kaitlyn en Kelsy, in gesprek over religie. Daar mijn opvoeding geen enkel gelovig tintje heeft gehad, heb ik, behalve algemene informatie, nog nooit veel over het historisch zo belangrijke onderwerp geweten.

Ik merkte dat ik bang was om door mijn interesse in het Christelijke geloof het idee te wekken erg graag gelovig te worden. Het was ook een angst om gelovig te worden. Belachelijk. Maar vanwaar dat gevoel?, vroeg ik mezelf, Was ik bang mijn nuchterheid over alles wat met wetenschap te maken heeft te verliezen? Mijn onderzoekende geest in te wisselen voor een beeld waarin ik alles plotseling verklaar door middel van God? Op mijn vragen kreeg ik geen antwoord. Maar ik begreep wel dat de taak van deze mensen slechts liefhebben is, en dat zij slechts tot God kunnen bidden om te vragen zich voor iemand te vertonen en hem zo 'the truth' te laten zien. Ook voor mij hadden ze al gebeden. Dus nu ik doorhad dat ik niet ter plekke bekeerd ging worden, liet ik mijn nieuwsgierigheid zijn gang gaan.

Ze konden hun manier van waarnemen verrijken door God bij zich te vragen. God is in alles, maar wel achter het glas van de geesteswereld. Door Jezus te vragen het middelpunt te zijn krijg je de mogelijkheid achter datzelfde glas de stappen, en op zijn manier naar de wereld en je bezigheden te kijken. Daarnaast vertelden de dames me, naar aanleiding van mijn vraag daarover, dat de regels in de bijbel geen beperking in het leven vormen, maar dat het juist vrijheid zelf garandeert. Ze houden van Jezus en ze hebben stuk voor stuk een hechte relatie met hem.

Ik merkte dat het echt een manier van leven voor ze is. En het vormt ze. Het is een groep mensen waarvin ieder individueel zichzelf is, niet doet alsof en waarbij het liefhebben recht uit het hart komt. Op El Roi is dat duidelijk te zien. Daar waar ik af en toe een kinderhand van mijn knie af schuif, zetten zij het kind op hun schoot. Het is het toppunt van geduld en tolerantie.

Of ik nu in God geloof of niet, ik kan er een voorbeeld aan nemen. Training begint vandaag.