Na een dagje Mombasa trof ik Alex thuis op zijn bed in onze kamer aan. We raakte in gesprek. Voor ons bezoek aan Blessed Camp wilde Peter Ochiel, de lokale Doingoood coördinator, graag een auto huren. Alex had er uiteindelijk tegen een vrij lage prijs een weten te regelen. Het ongeluk dat zich toen had afgespeeld met de matatu en de gehuurde auto, was grotendeels op zijn bord terecht gekomen. Nadat de auto gerepareerd was had Alex hem zelf gehuurd om Steevo, de geadopteerde zoon van Christine, naar Boardingschool te brengen. Een paar kilometer uit Mombasa werden ze geschept door een vrachtwagen met oplegger die via hun baan een matatu aan het inhalen was. Alex' gedeeltelijk gelukte uitwijkmanoeuvre voorkwam een frontale botsing, maar resulteerde in een drievoudige, zijwaartse rol. Wonder boven wonder raakte, behalve de auto, niemand gewond. De vrachtwagen reed door, er was geen goede verzekering voor de auto afgesloten en één van de mensen die te hulp schoot stal Alex' mobiele telefoon. Het totaalplaatje was erg duur.

Ik had al eerder met hem over zijn verleden gehad en ook nu werd dat weer onderwerp van gesprek. 'When you are born pour, you will never be rich, I don't have hope for the future', zei hij. Toen zijn vader in 2002 overleed viel opeens de enige inkomstenbron van de familie weg. Het lukte hem nog highschool af te maken. Maar toen, in januari 2008, moest hij echt gaan werken om voor de familie te zorgen. Met zijn baantje van 18 uur per dag, 7 dagen in de week voor € 2,50 per dag verdiende Alex precies genoeg voor de water, elektriciteit en eten te zorgen.
Tijdens één van de lokale basketbaltoernooien werd hem eind 2008 een scolarship voor een Duitse DTS aangeboden. Vanaf januari 2009 begon hij bij de aan een studie fotografie aan de christelijke universiteit. Toen hij het eerste universiteitsjaar erop had zitten werd door een knieblessure niet alleen het basketballen, maar ook de betaling van zijn studie stopgezet. 'Joining the army would help me and my family, because all the jobs are well payed', vertelde Alex. Hij kwam door alle selectiefasen heen. Maar de laatste stap was voor hem onmogelijk. Om de baan te krijgen wilde de corrupte personeelsmanager € 5.000,- hebben.

Hij was moe, niet lichamelijk, maar geestelijk. 'Ik zou willen dat ik vanochtend niet wakker was geworden', zei hij, refererend aan de optelsom van alle zware tegenvalles van de afgelopen anderhalf jaar. 'I would like to run away and never come back'. Het schokte me, zijn verhaal, zijn gevoel. Ik kreeg een brok in mijn keel. Met wat dan ook wilde ik hem perspectief bieden, maar ik kon niks beginnen met mijn Westerse wijsheid.

Dan nog één vraag, om het gesprek niet met een grafstemming te laten eindigen: 'Alex, what keeps you going?'. Dat was een goede vraag, had hij gezegd. Na even nagedacht te hebben, zij hij: 'The fact that I'm not the only one'. Bijna al zijn vrienden bevonden zich in eenzelfde of een nog perspectieflozere situatie. 'Al zitten er tien vrienden van mij in Amerika met een Scolarship te danken aan basketbal. Mijn vrienden van hier zijn er net zo aan toe als ik'.

Wat heb ik het toch onvoorstelbaar goed.