De prediker probeert een CD met liederen in Kiswahilli te verkopen voor € 1,50. Ups and downs in de toon van zijn stem gaan gepaard met een wisselend volume. De ‘oe', ‘ai' en ‘i' klank komen veelvuldig voor in zijn preek in Kiswahilli. Naar aanleiding van mijn niet-begrijpende gezichtsuitdrukking wijst de vrouw naast me op exodus 19. Tevergeefs proberen we in Annemieks Nederlandse bijbel gelijkenissen te vinden tussen wad de prediker zegt en de tekst in dat hoofdstuk. De vrouw voor me heeft haar netjes ontkroezde haar met een postbode-elastiek samengebonden. Moeders houden zich bezig met hun kleintjes, anderen kijken vermoeid voor zich uit of naar de grond, of zijn ze in zichzelf gekeerd? Onder begeleiding van het gezang van vier, wat oudere vrouwen begint de collecte. Zachtjes begint er mannelijk geneurie uit het publiek, het wordt sterker, completer, er beginnen kleine rillingen over mijn rug te lopen. Dan zingt één van de vrouwen iets te lang valse tonen, de muziek valt als een natte zakdoek op de grond. Na de collecte en een kleine preek staat een groepje jonge gelovigen op. De zangeres neemt de lead en gebied iedereen op te staan en op het ritme van de muziek mee te klappen. Het postbode-elastiek voor me deint enthousiast heen en weer. Op een bepaald punt in de muziek heft iedereen zijn armen richting de hemel. Sommigen worden emotioneel. Het geeft een bijzondere sfeer. Na de dienst ontmoeten we een nicht van Christine. Ze heeft nog wel een broer als Annemiek geïnteresseerd is. 'But sorry, I don't have a sister', zegt ze tegen mij.

'Bambulu, Bamburi, Bambulu, Bamburi Mtambu!'. De schuifdeur vliegt open voor twee vrouwen die richting de genoemde eindlocaties wilden. Het is op de terugweg van de kerkdienst naar huis. Een zak hete aardappels zwiept tegen mijn arm aan. Twee klamme vetrollen en een warme borst duwen me opzij om achterin de matatu plaats te kunnen nemen. We belanden in een kleine file. De driver besluit via een tankstation in te halen. Vijf andere, door die actie geactiveerde matatuschauffers besluiten met 50 km/h over het trottoir in te halen.

Die avond wordt ik gedwongen mijn tandenborstel 's avonds met drinkwater af te spoelen, de watertank op het dak is leeg. Heel voorzichtig giet ik, heftig wrijvend, nog geen half glas water over mijn tandenborstel. Eenmaal in bed bedenk ik me dat ik in Nederland het toilet doorspoel met een kleine twintig liter drinkwater...

'Oh, man! I have to buy the 360-stop. It's so cool man, so cool! Hahaha.' Mijn kamergenoot Steevo werd er wakker van en vertelde me 's ochtends dat ik die tekst in mijn droom had geschreeuwd. Iets valt me op: ik droom in het Engels. Ik begin me thuis te voelen!