Het hele peloton kinderen stond klaar in de gang. Netjes in een rij met de rug tegen de muur. Klaar om te leren. Klaar om de klas in te sprinten en aandachtig te luisteren naar wat de lerares te zeggen had, dachten we. Het alfabet, de dagen van de week, de maanden van het jaar, ze werden in liedvorm opgesomd. Alle kinderen namen plaats in het middelste lokaal, vanwege reparaties aan de vloer in de andere twee lokalen. God werd nog eens bedankt voor onze komst. We werden naar voren geschoven, 'You go teach'. Of we een lesje wilden geven. Maar er bevonden zich toch vier niveaus in de klas? Ja. 'Wich subject?', 'You choose.'. Gelukkig kenden de oudste kleintjes 16 woorden Engels en wij 2 woorden Kiswahilli. ‘Vooral niet onzeker overkomen! Je moet nog drie maanden', zei ik tegen mezelf. We behandelden het alfabet, wat cijfers, aandacht viel weg. Dan maar over naar het benoemen van tekeningen 'Apple, pan, car'. Zweet. Voor ik het wist, waren we van in het Engels benoemen van lichaamsdelen met een extreem kronkelende weg bij de tafel van 1 aangekomen, die totaal niet wilde landen. Ik voelde wanhoop vanwege mijn onmacht.

We moesten onze verwachtingen bij stellen. De proporties van leerstof die de kinderen per dag zouden opnemen, hadden Annemiek en ik, beide, te hoog ingeschat. We hadden ons mentaal voorbereid op assisteren, niet voor de klas staan, op het gebruik van Engels naar de kinderen, niet gebarentaal.

Ervoor zorgen dat we niet gek worden van onszelf moest beginnen bij het bijstellen van onze in Nederland gecreëerde verwachtingen. Mijn wilde ideeën over spellen organiseren, muziek maken en contact leggen met kinderen moest ik verwerpen. Ik deed mijn best er niet teleurgesteld over te zijn. Om ze niet nog een keer zo extreem te hoeven bijstellen stelde ik het maken van nieuwe ideeën gedeeltelijk uit. Accepteren dat de kinderen weinig langzaam stof opnemen en blij zijn met het kleinste behaalde doel zal van cruciaal belang zijn om er plezier in te houden. Christine had ook een bijdrage in het proces: 'Al leer je ze niets, dan zijn ze tijdens de lessen toch weer in contact gekomen met Engelse klanken', zei ze geruststellend toen we haar ons gevoel voorlegden.

De volgende dag was Christine naar de stad. Voor drie klassen waren er slechts twee leraressen beschikbaar. Ik stond alleen voor de oudste klas. Ik moest er, met behulp van handen-en-voeten-werk, proberen uit te leggen dat je niet diagonaal en met een lettergrootte van 3 cm het alfabet in je schrift moet schrijven. Maar ik was geduldiger en voelde me minder opgejaagd dan de dag ervoor.

Een melange van culturele verschillen, een taalkloof en hoge temperaturen, maken het dagelijks leven hier heavy. De zoektocht naar de juiste vorm zal nog even duren. In de tussentijd kijk ik mijn ogen uit in dit land en worden mijn zintuigen geprikkeld door de cultuur en de warmte.

De uitdaging spoelt de energie uit mijn lijf. Mijn bevredigde nieuwsgierigheid laad me op.

~ Jelmer