2.5 uur vertraging. Ik zag in één van de lobbies een vleugel staan met een bordje erop: 'Especially for you'. Nog maar 1.5 uur over. Bij Gate E4 werden inmiddels bonnen uitgedeeld; 'voor een kleine versnapering'. Het laatste uur bevond ik me in de ban van De Witte Leeuwin van Mankel. Boarden, vliegen, eten, mijn Engels oefenen met een stel Britten, slapen, eten, de Britten vertellen over mijn doel, landen en een warme klap in mijn gezicht. De warmte was zo overweldigend vochtig, daar had ik geen rekening mee gehouden.

Peter stond klaar, samen met Alex. Door de vier geopende ramen kwam een wereld aan geuren naar binnen; Matatu-uitlaatgassen, langs de weg brandende vuurtjes en een vleugje zilt. We moesten natuurlijk niet te recht op ons doel (Christines nieuwe huis) af rijden. Een vriend met een kapotte auto hier, een tank water daar. Maar gemoedelijk was het wel. Ik voelde me goed, gek genoeg, gelijk vertrouwd en was erg blij met hun tempo: Pole-pole, lekker langzaam. Want elke beweging kost een druppel zweet.

Annemiek was zaterdagavond al aangekomen. Maar Christines verhuiswerkzaamheden hadden haar belet om met Annemiek al een bezoek aan El Roi te brengen. In het begin van de middag vond ons aller eerste bezoek aan El Roi plaats. Op commando werd god uit 50 kindermondjes (met een verassend volume!) bedankt voor onze komst, werden er individueel liedjes voorgedragen en werd er dank getoond voor alles wat The Dutch al gebracht hadden. 'Thank the Dutch, praise the Lord'.

De zilte droogte in mijn neus en slokdarm zijn nog steeds niet helemaal verdwenen. Ik moet duidelijk nog even oefenen met zwemmen in zee. Het is troebel, een beste hoeveelheid wier en heel af en toe komen er kwalletjes van 2 cm doorsnee los van de ankerlijnen die de boten op hun plaats houden. Niet ideaal, maar een heerlijke verkoeling.

Morgen gaan we onze eerste dag draaien, onze letterlijke taken ontdekken en de klik met de kinderen proberen te vinden. Ik denk niet dat het door de taalbarrière niet makkelijk zal worden.
Ik ga onderweg!